We hebben allemaal wel eens iemand horen zeggen dat Gravel dé nieuwkomer is in de fietswereld. Er zijn voldoende mensen die beweren dat Gravel een hype is en alleen beoefend wordt door hipsters. Één ding is zeker, gravel is booming en er zijn meer en meer mensen die aan boord willen van de gravel trein.

Wederom werden we gewekt door de regen die zachtjes op ons tentdoek tickte. Gelukkig was bijna alles droog gebeleven afgelopen, met uitzondering van onze schoenen. Andere deelnemers hadden minder geluk en moesten halverwege de nacht vluchten naar de grote tent van de organisatie. Een nadeel van regen is dat je een tent mee moet sjouwen op de fiets, en dat je weet dat die extra kilo’s bergop pijn zullen gaan doen.

Onze fietsen en tassen zijn gepakt en we vertrekken richting de Ardennen voor ons eerste ‘officiële’ gravel bikepacking evenement. Ondanks de slechte weersvoorspellingen en de situatie rondom het Coronavirus verzamelden circa 30 mensen zich in een klein dorpje genaamd Sy om zich op te maken voor een uitdagende route door de Ardennen.

Deze blog zou eigenlijk moeten gaan over hoe zwaar de training is en over hoe onze vorm zich ontwikkeld richting Dirty Kanza 200. Maar omdat Europa en Noord-Amerika in een lockdown zitten wegens de gevolgen van het coronavirus moeten we het ergens anders over hebben dan deze onderwerpen.

Vorig jaar zochten we naar een avontuur buiten Europa. We waren niet op zoek naar de standaar Granfonde of fietsvakantie, we wilde eigenlijk wel eens wat anders. Met de zoektocht naar onontdekte paden kwamen we op het idee om de 200 mijl van Kansas te rijden, beter bekend als de Dirty Kansa.

Fietsen staat gelijk aan avonturen beleven. Slingerend over bergwegen op zoek naar dat fantastische uitzicht, of op een onbekende trail belanden in een bos. We kennen allemaal wel dat verlangen naar vrijheid. Vrij om te gaan waar we willen.